Λαμπρατζιά
‍
Κάπου μέσ’ την κατάνυξιν τζείνων των ημερών, οι μιτσιοί συνάουν ξύλα για να κρούσουν τον προδότη. Φαντάζει για αρχαίο έθιμο, που πρέπει να γίνει η θυσία, να συγχωρηθούν τα κακά τζαι να μας αγαπούν πάλε οι ουρανοί.

Μέσα σε τούντην ιστορία όμως, εχτιστήκαν οι πιο δυνατοί έρωτες. Γιατί αν δεν το ήξερες, η φωθκιά της λαμπρατζιάς ήταν λαμπρόν πυρούμενον για τζείνους που εθέλαν να ερωτευτούν.

Έτσι οι κορασιές, που εν εφκέναν τότες πολλάπου τα σπίθκια τους, επιένναν να κρούσουν τα μαρτούθκια τους• τζαι κάποτε καμιά τούφατρίσιες για να φύουν οι πονοτζιεφάλοι.

Σαν εκοντέφκαν της φωθκιάς, εγυρέφκαν ναέβρουν τον αγαπητικό τους άμπα τζαι δικλήσειπάνω τους.

Άραγε σου, ήταν τούτο το πρώτο τίντερ;

Σιμιλλούδιν
‍
Μια χούφτα μαργαρίτες, οι λαζάροι όπως μπορεί να τους ηξέρεις εκάμναν το στεφάνι τζαι το πιο ψιντρό μωρό ήταν ο Λάζαρος.

Ο μιτσής εγύριζε με τα άλλα μωρά του χωρκού για να κάμουν το σκετσάκι, την νεκρανάσταση του Λαζάρου. Όπως λαλεί η παράδοση, εκτός που στεφάνι, εκαλύφκαν τον, ολόκληρο για να παριστάνει τον Λάζαρο που επέθανε. Τζαι αμάν άκουε το “Δέυρω έξω”, εσηκώνετουν πάνω σάννα τζαι αναστήνετουν.

Τζείνη η μυρωθκιά του Λαζάρου, τζαι το χρώμα που αφήνει εν κόμα φρέσκα, επειδή έπεξα τον τζαι ’γώ μια φορά τον Λάζαρο.

Μετά εμάθαμε ότι το σιμιλλούδιν, ή αλλιώς Χρυσάνθεμον το στεφανωτικόν, είσεν τζαι θεραπευτικές ιδιότητες, πώς σου φαίνεστε;

Τουμπεζιά, Αγιάν Νάπαν

Κάτω που την συκομουρκάν στην Αγιά Ναπαν, που θυμίζει δέντρον με φρούτο πονηρόν μα έσιει κορμούς βολίτζια… Στήνουντε κάθε Δευτέραν του Πάσκα σούσες για να χαριεντιστούν οι αγαπημένοι.

Ακούεις τους λεβέντες του χωρκού να λαλούν τραόυθκια τζαι να κουντούν την σούσαν για να δείξουν ειστήν αγαπημένην τους την δύναμη τη φυσική μα τζαι του γιαιμάτου που αρωθημά μες την καρκιάν τους.

Σάτιρα στον Άην Αθανάσην Λεμεσού
‍
Κάθε χρόνον μετά που την Ανάστασην, εφκέναν οι τολμηροί τζαι χορατατζίες του χωρκού πάσ’ την καρέκλα την τόνενη, μες την μέση της αυλής της εκκλησιάς τζαι εκάμναν χοραττά. Μια για τζείνους,μια για τους γειτόνους, μια για την χρονιάν που μας επέρασε τζαιτα πράματα που γενίκασην.

Κάπως έτσι εν να κάμνουμε τζαι ’μείς για το 2020, αλλά που την άνεση του καναπέ μας.

Το Διτζίμιν της Κούκας, Λεμεσό

Έσιει λαλούν μιαν πέτραν ειστήν Κούκα που το σχήμα της εν όπως της καμπάνας. Έχουν να λαλούν πως μόνον ένας εκατάφερε να την σηκώσει τζαι να δώκει γύρο τζαι ότι ούλλοι οι άλλοι εν μπορούν να την σηκώσουν πιο πάνω που την μέσην.

Εβάλλαν το διτζίμιν, τζείνη την πέτρα, πάντα πόξω που την εκκλησιάν ή στην πλατείαν του χωρκού για να το σηκώσεις.

Στη Λύση πολλές φορές ελαλούσαν ότι “είσαι διτζίμιν” αμάν ήσουν δυνατός τζιαι έσωνες.

Πόσην αξίαν έσιει τελικά να είσαι δυνατός;

Το Λιγρκρίν

Η νησκία, η βέρκα τζαι το λιγκρίν. Αμάν είσαι καλός παίζεις τζαι τσουλλοκαθιστά… Αμάν εν τα βρίσκεις ποφυσούν σου γιατί έσιει τσίκκιλον*.Όπως τζαι να ‘σιει πρόσεχε γιατί το λιγκρίν εν παιγνίδι επικίνδυνον τζαι φκάλλει μάθκια.

*τσίκκιλον: κάτις σαν το τίμημα, πρόστιμο, φάουλ

Το Σιοινίν

Κάποτες επαλέφκαν με σπαθκιά τζαι άλλοτε με σοινιά. Στο τέλος, στους πιο δυνατούς εμίνησκε η χάρη τζαι στους χαμένους το σιοινι.

Καφενές μόνον για Γεναίτζιες

Άκουσον, άκουσον κύριε μου, Δευτέρα της Λαμπρής στο Κάρμι της Τζιερύνειας, εγεμώναν τα καφενεία γεναίτζιες. Μόνον γεναίτζιες.

Οι καφετζίες εκανονίζαν να τες σερβίρουν τζαι οι αντράες τους εφέφκαν για να παν στο παρεκλήσι της Παναγίας που είσιεν παναήρι.

Ποίος εκάμνε χαττήρι ποιού;

Οι Πασκιές

Τούτες έννεν πασκιές. Εν φλαούνες. Αλλά εν το ίδιο πράμα περίπου, μόνον που οι πασκιές έχουν κρέας μέσα τζαι εφουρνίζαν τες χώρκα.

Κάποιοι λαλούν εξεκινήσαν που το Πολέμι τζαι άλλοι που την Πέγειαν. Τζείνο που εμάθαμε εν ότι την Μεγάλη Πέμπτη επυρώνναν το φούρνο για να τες κάμουν τζαι εβάλλαν αμνόν μέσα, αρνίν μιτσήν δηλαδή.

Κάποτες εφκένναν τζαι πασ’ τον φούρνον τζαι εχορέφκαν για να σημάνουν την αρκή της νέας εποχής τζαι να μηνύσουν τη μετάβαση που τες νηστείες στην κρεατοφαγίαν.